Inspirerende verhalen

Een van de onderdelen die zijn georganiseerd in de Week van de Toegankelijkheid 2023 is een netwerkbijeenkomst op het stadhuis van Deventer. Drie mensen met een beperking vertellen hun inspirerende verhaal over het omgaan met die beperking. Een kleine samenvatting willen we u niet onthouden!

Altijd een vol glas

Mike Wigink heeft zijn hart verloren aan voetbal. Zelf heeft hij niet het talent om prof te worden, maar trainen doet hij graag en kan hij goed. Na een aantal jaren in de voetballerij gewerkt te hebben (onder andere bij SC Heerenveen en PEC Zwolle) gaat hij toch aan de slag in het familiebedrijf van zijn ouders. In 2018 gaat het verschrikkelijk mis: hij valt in de badkamer en naast een groot aantal breuken loopt hij hersenletsel op.

Veel functies hersteld

Hij overleeft de val ternauwernood en heeft vervolgens vier jaar nodig om zijn leven weer een beetje op de rit te krijgen. ‘Heel veel functies zijn hersteld’, vertelt hij vanuit zijn rolstoel. ‘Ik kan weer praten, en denken en mijn armen doen het ook, maar met mijn benen is het niet meer goed gekomen.’ Daarnaast zorgt zijn NAH (Niet aangeboren hersenletsel) ervoor dat hij geluid heel slecht verdraagt en ’s morgens een aantal uren nodig heeft om op te starten.

Vrijheid en onafhankelijkheid

‘Ik werd 100% arbeidsongeschikt en het zag er naar uit dat ik niet in mijn eigen huis kon blijven wonen’, vertelt hij. ‘Allerlei instanties die er zijn om je te helpen, gaan toch te veel uit van hun eigen ideeën; ik heb juist behoefte aan iemand die mij van A tot Z wil helpen bij wat ík wil en kan. Je weg vinden in het sociaal domein is knap lastig.’ Uit noodzaak leert hij zichzelf ondernemen en start een bedrijf in online verkoop. Daarmee weet hij investeerders te vinden. Die zorgen er voor dat hij in zijn eigen huis kan blijven wonen, dat hij nu huurt. Doordat er volledig geluiddicht glas in is gezet, heeft hij geen last van omgevingsgeluid. Inmiddels heeft hij ook weer een auto. ‘Daarmee heb ik mijn vrijheid en mijn onafhankelijkheid teruggekocht’, stelt hij. ‘Ik ben ondernemer geworden uit noodzaak, maar eigenlijk wil ik ook wel graag weer gewoon een baan en collega’s. Toch bekijk ik het leven van de positieve kant: mijn glas is eigenlijk altijd vol. En is dat niet zo? Dan pak ik een kleiner glas…’

 

Kijk naar talent en persoonlijkheid

Patricia Bolink heeft een aangeboren oogafwijking en ziet ongeveer net zoveel als iemand die door een stapel boterhamzakjes kijkt. Met de juiste hulpmiddelen – zoals bijvoorbeeld een screenreader en spraaksoftware – kan ze uitstekend participeren in de maatschappij. Maar daar is niet altijd iedereen van overtuigd. ‘Solliciteren blijft altijd lastig’, legt ze uit. ‘Vaak krijg ik te horen dat dat de software die ik nodig heb niet geïnstalleerd mag worden vanwege veiligheid. Of dat het bedrijf denkt dat ik toch te veel begeleiding nodig heb.’

Adviseur digitale toegankelijkheid

Dat dat totaal niet aan de orde is bewijst Patricia inmiddels ruim drie jaar bij de gemeente Deventer. Na een gesprek bij de gemeente Deventer kan ze daar aan de slag als adviseur digitale toegankelijkheid. ‘De teamleider die is sprak zei meteen dat ik van toegevoegde waarde ben voor de gemeente. De gemeente – en alle andere overheidsinstanties – moeten er voor zorgen dat ze digitaal toegankelijk zijn. Niet alleen voor slechtzienden, maar ook bijvoorbeeld voor mensen die laaggeletterd zijn. Daar kan ik een bijdrage aan leveren. Bedrijven en organisaties zouden iets minder naar hun vacatures moeten kijken, maar meer naar talent en persoonlijkheid!’ Patricia houdt zich niet alleen bezig met de website en de applicaties van de gemeente voor het publiek, maar ook met de interne communicatie en werkapplicaties.

Zelf regelen

Daarnaast vindt ze dat er bij veel organisaties nog veel te winnen valt als het om digitale toegankelijkheid gaat. ‘Ik wil mijn eigen zaken kunnen regelen. Zelf een verzekering afsluiten, een reservering maken bij de sportschool en zelf een kaartje voor het theater kunnen kopen.’ Dat dat bepaald niet altijd lukt, laat ze zien aan de hand van haar zoektocht naar een kaartje voor een voorstelling in Deventer. Het blijkt voor haar een onmogelijke missie om het kaartje in het winkelmandje te krijgen. ‘Ja natuurlijk kan ik iemand vragen om me te helpen’, legt ze uit. ‘Maar dat is nou precies wat ik niet wil; ik wil dat gewoon zelf kunnen doen!’

Terug naar de vereniging zonder benen… doodeng

Erwin te Boekhorst verliest beide benen na een motorongeluk. Naast het leren leven met en accepteren van de daarmee gepaard gaande beperkingen, moet hij ook regelmatig de strijd aan met instanties, die een ander beeld hebben van kwaliteit van leven dan hij zelf heeft. Dat zorgt voor de nodige frustratie, maar hij blijft kijken naar wat hij wel kan.

Rolstoelonafhankelijk

Na het ongeval in 2018 ligt hij een aantal dagen in coma en wordt wakker zonder zijn linker-onderbeen. Na een maand beslist hij samen met zijn artsen dat ook zijn rechter-onderbeen wordt geamputeerd. Ontstekingen en de daarbij behorende pijn staan zijn herstel in de weg dus de amputatie is een verlichting. ‘Daarna kon ik werken aan mijn herstel en het leren lopen met protheses. Mij doel is altijd geweest om zoveel mogelijk rolstoelonafhankelijk te worden en zo min mogelijk te vallen met mijn protheses. Dat is gelukt: ik loop veel, sporten doe ik wel in de rolstoel.’

Tegenwerkende instanties

Helaas werken instanties niet altijd mee. De protheses die het beste bij hem passen, vindt de verzekering te duur. ‘Ik kon er in vier weken los mee lopen, maar moest toch een goedkopere versie aanschaffen, de zorgverzekering vond de doelmatigheid niet voldoende aangetoond.’
Op een rolstoel moet hij een half jaar wachten. De verbouwing van de badkamer wordt na een jaar afgewezen: de badkamer is te oud. ‘Dan moet je opnieuw beginnen’, verzucht hij. ‘Uiteindelijk heb ik twee jaar op een keukenstoel moeten douchen. Dat is niet wat je wilt.’

Nu loopt er nog een letselschadezaak; wrang genoeg bij de verzekeringsmaatschappij waar hij werk. ‘Ik heb er een geweldige werkgever aan’, aldus Erwin. ‘Maar als verzekeraar van de tegenpartij zijn ze verschrikkelijk. Ja, dat maakt het werken soms best lastig en ook dit duurt nu al jaren.

Focussen op wat wel kan

Erwin focust op wat hij wel kan. Hij tafeltenniste op hoog niveau voor zijn ongeluk en heeft die sport weer opgepakt. ‘Doodeng om voor het eerst zonder benen terug te gaan naar de vereniging’, geeft hij toe. ‘Maar het was een warm bad. Ik tafeltennis in de rolstoel, speel in de tweede klasse en hoor bij de top 5 in Nederland!’