Fooruit is er om te helpen!
Voor mensen met een beperking of een chronische ziekte (en hun mantelzorgers) is het soms behoorlijk lastig om de juiste voorziening, hulp of informatie te krijgen. Of contact te leggen met mensen die – ongeveer – in hetzelfde schuitje zitten. Dan kan Fooruit helpen. Fooruit is een belangenorganisatie, die actief is met en voor mensen met een beperking en/of chronische ziekte. Fooruit is te vinden aan de Bierstraat 52.
Fooruit organiseert – samen met vrijwilligers en andere organisaties – onder andere Scootmobiel-oefendagen, voorlichting op scholen, bijeenkomsten voor doven en slechthorenden en nog veel meer. Daarnaast adviseert Fooruit de gemeente Deventer bij beleid en uitvoering als het gaat over toegankelijkheid van gebouwen en openbare ruimte en denkt mee, liefst al in het begin van een traject. Op eigen initiatief, maar ook op verzoek van de gemeente, die Fooruit steeds beter weet te vinden. Zo hebben de mensen van Fooruit meegedacht bij de bouw van het stadskantoor en bij de herinrichting van de Lebuinuspleinen.
‘We zijn chronisch eigenwijs!’
‘Dat is in elk geval wat we proberen!’, lacht Helmi Lever, coördinator en bestuurslid bij Fooruit. Helmi heeft al tientallen jaren een beenprothese en lopen en fietsen worden daardoor bemoeilijkt. Met een kruk en een driewieler komt ze overal waar ze zijn wil, maar ze is wel degelijk ervaringsdeskundige als het gaat om toegankelijkheid in de breedste zin van het woord. ‘Wij zijn een echte belangenbehartiger; zetten ons in voor mensen met een beperking en zoeken daarbij altijd de samenwerking met andere Deventer organisaties. Als je zelf geen beperking hebt, denk je er vaak helemaal niet over na dat bijvoorbeeld een vergaderlocatie met een trap niet voor iedereen toegankelijk is. Dat neem ik niemand kwalijk, maar het is wel belangrijk om die bewustwording te verbeteren! Daarom zijn we eigenwijs en proberen ons overal “tegenaan” te bemoeien. We móeten ook wel eigenwijs zijn als we iets willen bereiken!’
Samen moeten we het doen
Dat is het motto van Fooruit en zeker ook van Helmi. ‘Je kunt niet voor alles bij de gemeente of een instantie aankloppen’, is haar stellige overtuiging. ‘Vaak zijn mensen heel goed in staat om zelf zaken te regelen en te bedenken. En dat moet ook, want de zorgkosten stijgen enorm, dus je mag echt van mensen verwachten dat ze creatief meedenken en ook dingen zelf betalen – als dat kan natuurlijk. Samen met bijvoorbeeld het WMO-loket moet je kijken naar wat de mogelijkheden zijn. Dat is niet altijd precies datgene wat jij wilt, je moet ook open staan voor andere oplossingen.’
Zie eens iets door de vingers
Toch merkt ook Helmi dat maatwerk nog steeds lastig is. Ze heeft een voorbeeld van een ouder echtpaar dat nog zelfstandig woont. Tot de “sta-op-stoel” van mevrouw stuk gaat. Een nieuwe kunnen ze niet betalen, maar haar man kan haar niet overeind helpen zonder zo’n stoel. Navraag leert dat zo’n stoel (op het moment dat dit speelt) niet in het WMO-pakket zit. Conclusie: dan moet mevrouw naar een verzorgingshuis. ‘Wat is nou duurder?’, vraagt Helmi zich dan af. ‘Dat is toch geen probleem oplossen? We moeten artikel 5 eens vaker hanteren. ’ Ze houdt haar hand voor haar gezicht en kijkt tussen haar vijf vingers door. ‘Zie eens iets door de vingers: zorg voor een pragmatische oplossing en laat soms de regeltjes maar eens even voor wat ze zijn. Los het probleem op dat dat echtpaar heeft en regel een nieuwe stoel!’
